One man club หรือนักเตะที่เล่นให้สโมสรเดียว ดูจะเป็นคำพูด (หรือสมญา) ที่น่าพิสมัยยิ่งนัก สารพัดคำสรรเสริญเยินยอ อวยยศกันเข้าไปชนิดยืนไม่ติดพื้น ดูเด่นเป็นสง่าประดุจสมมุติเทพก็ไม่ปาน แน่นอนครับ ก็ได้ค่าเหนื่อยประมาณนั้น เล่นให้กับสุดยอดทีมประมาณนั้น อยู่ในเมืองท่ามกลางแฟนบอลที่หลงใหลได้ปลื้มประมาณนั้น การย้ายทีมเลยดูจะเป็นเรื่องที่รกสมอง ต้องย้ายบ้าน เปลี่ยนแฟน ซื้อรถใหม่ หาร้านเด็ด แล้วไหนจะต้องปรับตัวให้เข้ากับฟอร์เมชั่นเพื่อนร่วมทีม ยิ่งถ้าเป็นทีมระดับเดียวกันยิ่งไม่ต้องพูดถึง
นักฟุตบอลทั้งมวล (ขอนุญาติใช้คำว่าทั้งมวล) ไม่มีใครโชคดีขนาดนั้นหรอก ไม่เชื่อลองดูชีวิตนักเตะพเนจรของน้าคนนี้ดูครับ เค้ามีชื่อว่า จอห์น เบอร์ริดจ์ ผู้ย้ายสโมสรมาแล้ว 29 ครั้ง อันถือเป็นสถิติโลกลูกหนัง
ตลอดระยะเวลาร่วม ๆ 30 ปีของการประกอบอาชีพเฝ้าเสาประตู “บัดจี้” ผ่านสมรภูมิมาแล้วกว่า 779 เกมส์ ในลีกน้อยใหญ่ตั้งแต่ระดับสูงสุดจนถึงคืนสู่สามัญ ไล่ตั้งแต่ดิวิชั่นหนึ่งจนถึงสโมสรนอกลีก เริ่มตั้งแต่อายุครบ 15 ปี เขาเซ็นต์สัญญากับทีมประจำถิ่น เวอร์คกินตัน (ด้านตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ ห่างจากเมืองคาล์ไลซ์ไป 8 ไมล์)
เล่น 27 นัดถูกซิ่วตัวไปแบลคพูล ต่อด้วยแอสตัน วิลล่า แล้วก็ยืมไปเซ้าต์เอ็นต์ หมดสัญญาเช่าก็กลับมาวิลล่า จนเบื่อนั่งตบยุงก็ย้ายไปคริสตัล พาเลส จนรู้สึกตัวอีกทีอายุก็ปาเข้าไป 26 “ตอนอยู่พาเลส ผมคิดว่าที่นี่แหละวะ ขอยึดเป็นเรือนตาย ผมมีความสุขมากๆ กับสโมสรทางตอนใต้ของลอนดอน” ลุงบัดจี้พูดรำลึกถึงฟาร์มหลัง “ผมเหมือนเป็นบุคคลสำคัญของสโมสร ได้เล่นท่ามกลางนักฟุตบอลรุ่นน้อง ประคับประคองดูพวกเค้าเติบโต” มีเค้านะครับ เพราะเบอร์ริดจ์เซ็นต์กับพาเลสในปี 1978 กาลสมัยที่เล่นบอลสมัยใหม่ จนได้รับการคาดหมายว่า นี่แหละคือทีมแห่งทศวรรษที่ 80 แม้แต่เอียน รัช ยังเคยถูกเสนอซื้อตอนที่ย้ายมาลิเวอร์พูลจากเชสเตอร์แล้วยังแจ้งเกิดไม่สำเร็จ เวลาเท่านั้นที่บอกกับเราว่า สิ่งนั้นไม่เคยเกิดขึ้น
ทว่าเมื่อโลกขึ้นทศวรรษที่ 80 เข้าจริงๆ น้าแกก็ย้ายทีมอีก คราวนี้ไปอยู่กับเพื่อนร่วมทีมจากลอนดอน ควีนส์ปาร์กแรงเยอส์ เล่นให้ QPR สองปี หลังจากนั้นก็ยาว โดยคราวนี้ชีวิตน้าแกเหมือนนักดนตรีเดินสายออกทัวร์ เริ่มจากวูลฟ์เวอร์แฮมป์ตัน จากนั้นก็ไปทั่วแคว้นแดนอีสาน นิวคาสเซิ่ล สการ์โบโร่ เอ็นฟิล์ด ขึ้นเหนือไปสก็อตแลนด์ ฮิเบอร์เนี่ยน อเบอร์ดีน ดันเฟอร์มไลน์ ดัมบาร์ตัน ฟัลเคิร์ก แล้วก็กลับมาทัวร์สโมสรในแถบอีสานอีกรอบ วนเวียนเหนือจรดใต้ จนมาเกษียณ แขวนถุงมือเอาในปี 1997 กับสโมสรไบล์ด ทีมนอกลีกละแวกนอร์ธธัมเบอร์แลนด์ ศิริรวมแล้วนับได้ 29 ครั้งกับการย้ายสโมสรตลอดอาชีพนักเตะ บวกเกียรติยศ 5 แชมป์จากห้าสโมสร
“ถามพ้มว่าชอบที่ไหนที่สุด ? เอาเป็นว่าถ้าไม่มีเรื่องผลงานในสนามมาเกี่ยวข้อง ผมรักเซ้าต์แฮมตันอย่างเต็มอก
ผมมีบ้านสวนที่ร่มรื่น เลี้ยงม้าเป็นงานอดิเรก ยามว่างก็ออกไปแล่นเรือใบ อาหารอร่อย อากาศดี ดนตรีไพเราะ ตอนรู้ข่าวว่าต้องย้ายทีมผมถึงกับเข่าทรุด” น้าเฉลยเป็นฉากๆ ที่เด็ดคือ น้าแกเป็นครูคนแรกของสามผู้รักษาประตูทีมชาติอังกฤษ ทิม ฟลาวเวอร์ ไนเจล มาร์ติน และ พอล โรบินสัน ต่างกรรมต่างวาระ
คนเราต้องกินต้องใช้ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป บัดจี้ไม่เคยแยแสต่ออุปสรรค ตรงกันข้าม เขายืดอกรับความท้าทายทุกครั้งที่มีการติดต่อจากคนแปลกหน้าต่างสโมสร เหมือนข้าราชการที่มีกระเป๋าเดินทางเป็นเพื่อนร่วมทาง ชีวิตนักฟุตบอลพเนจรมันก็เท่านี้ เค้าสั่งให้ย้าย ถ้าตกลงค่าตัวกันได้ มันก็ต้อง move on
หลังจบชีวิตนักฟุตบอลอาชีพ ชีพจรก็ลงเท้าอีกครั้ง เบอร์ริดจ์ รับงานเป็นโค้ชผู้รักษาประตูให้ทีมชาติโอมาน (โดยการแนะนำของนายเก่า เอียน ปอร์เตอร์ฟิล์ด อดีตผู้จัดการทีมเชลซี) ที่นั่นเขาค้นพบเพชรเม็ดงามเป็นเด็กหนุ่มหน่วยก้านดีนามว่า อาลี อัลฮับซี่ ถึงขึ้นผลักดันจนขึ้นชั้นย้ายไปเล่นอาชีพที่ โบลตัน วันเดอร์เรอร์ จากนั้นก็วนเวียนทำงานในประเทศแถบตะวันออกกลาง นานๆ หนถึงจะกลับไปเวอร์คกินตัน เยี่ยมน้องสาวที่บ้านเกิด “ผมกลับบ้านไม่บ่อยหรอก อุปสรรคคือความหนาว หรือผมอาจอยู่ที่อื่นนานเกินไปจนรู้สึกไม่ชิน” เมื่อมีคนถามว่า แล้วที่ไหนล่ะ คือบ้านอย่างแท้จริง? ชายผู้อายุขึ้น 72 ปีนี้ ตอบอย่างแผ่วเบาเชื่องช้า เหมือนพยายามไล่เรียงความรู้สึกออกมาเป็นคำพูด
“ทุกแห่งหนเป็นบ้านได้หมดแหละ อยู่ที่หัวใจของคุณอยู่ที่ไหน”
#เพื่อไม่พลาดบทความและข่าวสารดีๆอย่าลืมกดติดตามพวกเรา TOJO NEWS
