คดีข่มขืนผู้หญิง สร้างความโกรธแค้นให้คนในสังคม แต่คดีข่มขืนผู้ชาย กลับถูกมองข้ามเป็นเรื่องตลก?

คดีข่มขืนผู้หญิง สร้างความโกรธแค้นให้คนในสังคม แต่คดีข่มขืนผู้ชาย กลับถูกมองข้ามเป็นเรื่องตลก? 

“ข่มขืน = ประหาร” ประโยคที่เรามักจะพบเจอเมื่อมีข่าวข่มขืนหญิงสาว ที่สะเทือนใจคนในสังคม ไม่ว่าเหยื่อจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่คนในสังคมต่างออกมาประนามการกระทำความผิด เรียกร้องให้กฎหมายมีบทลงโทษให้ถึงที่สุด โทษฐานที่ย่ำยีชีวิตและจิตใจของคนหนึ่งคนให้มีบาดแผลทางจิตใจไปตลอดชีวิต

แต่ความคับแค้นใจของคนในสังคมกรณีข่มขืน ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องที่ทุกคนจะรู้สึกเห็นใจเหยื่อ จาก “ข่าวเด็กชายอายุ 13 ถูกสาว วัย 16 ข่มขืน” เข้าแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ตำกับผู้เป็นแม่ในสภาพอิดโรย แต่กระแสสังคมของคนที่เข้ามาแสดงความเห็นกลับแทบจะตรงกันข้ามกับข่าวข่มขืนอื่นๆ เพียงเพราะเหยื่อเป็น “ผู้ชาย”  

มันสะท้อนให้เห็นถึงความเท่าเทียมกันในอุดมคติของคนในสังคมอย่างแท้จริง ว่ามันคนไทยยังต้องใช้เวลาในการปลุกฝังเรื่องความเท่าเทียม ผู้ชายที่ถูกกระทำยังเป็นเรื่องตลกขบขันของคนในสังคม ไม่ใช่เรื่อยร้ายแรงอะไร ทำให้การแสดงความเห็นในข่าวนี้มีความเห็นส่วนหนึ่งที่ร้องขออยากเป็นเหยื่อ 

ไม่ว่าใครก็ไม่สมควรที่จะเป็น “เหยื่อ” ของการข่มขืนเพียงเพื่อการสำเร็จความใคร่ทางกาย ต่อให้จะเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ คนแก่ ผู้ชายผู้หญิง หรือ เพศชาย เพศหญิง เกย์ ทอม หรือเพศอะไรก็ตาม เพราะเราทุกคนต่างมีสิทธิเสรีภาพในตัวเองเท่าๆ กัน 

ความเจ็บปวดของเหยื่อ กลับถูกมองว่าเป็นเรื่องน่ายินดีของคนในสังคมบางกลุ่ม สิทธิเสรีภาพทางร่างกายกลับไม่ได้ถูกปกป้องให้เท่าเทียมกันทุกเพศ หนำซ้ำ เหยื่อที่เป็นเด็กชาย กลับถูกเพิกเฉยกับบาดแผลจากการถูกกระทำที่เขาได้รับ 

เราเรียกร้องการถูกลงโทษทางกฎหมายสูงสุดสำหรับคดี “ข่มขืน=ประหาร” เพราะคนทำผิดควรได้รับโทษนี้จริงๆ เพื่อปกป้องเหยื่อ เราเรียกร้องเพราะเรารู้สึกโกรธแค้นแทนเหยื่อ หรือว่าจริงๆ แล้วเราเรียกร้องเพื่อปกป้องเหยื่อทุกๆ คน ที่ถูกกระทำ เพื่อปกป้องสิทธิของทุกๆ คน คำตอบเหล่านี้ทุกคนตอบได้ในใจว่า ถ้า “ข่มขืน=ประหาร” จริง แล้วเหยื่อที่เป็นเด็กชายวัย 13 คนนี้ จะได้รับความเป็นธรรม เมื่อผู้ต้องหาเป็นสาววัย 16 ข่มขืน ได้จริงๆ หรือไม่ เราโกรธแค้นผู้ต้องหาและเห็นใจเหยื่อ เช่นเดียวกับคดีข่มขืนคดีอื่นๆ หรือไม่? 

เหตุการณ์นี้บอกอะไรกับสังคม เราได้อะไรบ้างจากเหตุการณ์นี้ แล้ว “คนเราเท่ากัน” จริงๆหรือไม่? เรารู้ดีอยู่แก่ใจ